अन्नपूर्ण बेस क्याम्पको यात्रा आत्मसन्तुष्टि वा अहम् सन्तुष्टि !!

अन्नपूर्ण बेस क्याम्पको यात्रा
आत्मसन्तुष्टि वा अहम् सन्तुष्टि !!

( यो एउटा यात्रा अनुभव मात्रै हो । पट्यार लागेमा क्षमाप्रार्थी छु ।)
प्रारम्भ:
शरद रितु निकै मनोरम रितु हुन्छ । न धेरै गर्मी न धेरै जाडो । चाडपर्वको मौसम । दशैँ तिहार छठ पर्वको मौसम । सबैको विदा आदि पर्ने मौसम । अस्पतालको दैनिकीबाट टाढा हुन खोज्ने मनहरु मिल्न पुग्दा यात्राको तय हुने गर्छ। यसपटक पनि अचानक अन्नपूर्ण बेस क्याम्पको यात्रा तय हुन्छ । र झिनोमसिनो तयारी गरेर यात्राको लागि ६ जना निस्किन्छौँ । त्यसमाथि म तीन वर्ष फेरि डि एम कार्डियोलोजीको बन्धनमा घोडाजस्तै दौडिन पर्ने निकट भविष्य सम्झिएर घुम्ने इच्छा पूरा गर्नु पनि थियो ।
बुटवलबाट २ बजे निस्किएर पोखरा साँझ बस्ने गरी निस्किने भनेको हिँड्दा नै ४:३० बज्छ । इलेक्ट्रिक गाडीलाई चार्ज गर्न ढिला भएकोले समयमा हिंड्न नसकेको भन्दै थिए ड्राइभरले । सोही गाडीलाई पुनः स्याङ्जामा चार्जिङ गर्नुपर्ने रहेछ । यसो विचार गर्दा सार्वजनिक एलेक्ट्रिक गाडी प्रयोग गर्ने चार्जिङ स्टेसन आदिको  संरचनाको विकास अझै भइसकेको देखिन्न । त्यसैले मलाइ भने जाती लागेन ।

यात्रा प्रारम्भ
( पहिलो दिन)
अर्को दिन बिहानै ६ बजे निस्किन्छौँ र हरि चोक पुग्छौँ । हरि चोकबाट नयापुल हुँदै झिनु पुग्न ३ घन्टा लाग्ने रहेछ । नयापुलबाट बाटो निकै कच्ची रहेछ । हामी चढेको गाडी टाटाले बनाएको ८ जना बस्न मिल्ने गाडी रहेछ । मैले पढेर जानेको मध्यमा सबैभन्दा मन पर्ने व्यक्ति रतन टाटालाई मनमनै निकै धन्यवाद दिएँ
। जसलाई म व्यापारी भन्दापनि उद्योगी दानवीर भन्न रुचाउँछु । उनको हालै देहावसान भएको छ । आत्माको चिर शान्तिको कामना पनि गरेँ ।

झिनुबाट हाम्रो वास्तविक यात्रा शुरु हुन्छ । हिडाइको यात्रा । उकाली ओरालीको यात्रा ।  अन्नपूर्ण बेस क्याम्पको यात्रा पर्यटकीय हिसाबले निकै महत्वपूर्ण रहेछ । नेपाली पर्यटकहरु भन्दा बढी विदेशी पर्यटकहरु बाटोमा देख्न सकिन्थ्यो । झिनुबाट ठाडै उकालो चढ्दै छोम्रोङसम्म पुग्न पर्ने रहेछ । मिलाएर बनाइएका सिँढीहरु चढेर त्यहाँ पुग्न लगभग दुई घन्टा समय लाग्ने रहेछ । जसको उचाइ समुद्री सतहबाट २१०० मिटरमा पर्ने रहेछ । त्यहाँ होम्स्टे र होटेलहरु निकै व्यवस्थित थिए । अलि अलि घान्द्रुकको झल्को पनि थियो । त्यहाँ खानपिन गरेर हामी अर्को स्टेसन सिनुवा भन्ने स्थानको लागि लम्किन्छौँ । त्यहाँसम्म आधाबाटो ओरालो र आधा बाटो उकालो रहेछ । छोम्रोङबाट ठाडो ओरालो हुँदै फेदमा झर्नुपर्ने र पुनः ठाडो उकालो हुँदै  सिनुवासम्म पुग्ने बेलामा सिधै बाटो बनेको भए पनि हुन्थ्यो भन्ने लाग्छ । त्यो उकाली ओराली छिचोल्न दुई घन्टा लाग्यो । त्यसमा पनि तल्लो सिनुवाबाट माथिल्लो सिनुवासम्म पुग्न पनि १ घन्टा जति लाग्यो ।  हिँड्ने बानी कत्ति पनि नभएको हुनाले यात्रा शुरु गर्दा निकै कठिन महसुस हुन्छ । श्वास फुल्छ । धड्कन तेज हुन्छ। खुट्टा दुख्छन् । आफ्नो शरीरको तन्दुरुस्ती पनि थाह हुन्छ ।  उकालो ओरालो गर्दै गर्दा मनुष्यको जीवनको झल्को आउँछ ।  त्यस्तै उतारचढावले नै त मनुष्यलाई परिपक्व बनाउँछ । प्रगतिको बाटो कोरिन्छ ।

थकान महसुस भएपनि हामी निरन्तर अगाडि बढिरहन्छौँ । सायद अन्नपूर्ण हिमालको सौन्दर्य नजिकबाट अवलोकन गर्ने इच्छाशक्तिले  हामी सबैलाई डोराएको  हुनुपर्छ ।
छोम्रोङको ओरालोसम्म हामी ६ जना नै लगभग साथसाथै हुन्छौँ । आफ्नो क्षमताअनुसारको गतिमा हिँड्नु ट्रेक गर्ने पहिलो सिद्धान्त हो । त्यो सिद्धान्तमा म र सविता( मेरी श्रीमति ) साथै हुन्छौं । अरु सहयात्रीहरुमा सुजित( सविताको भाइ) , शिव मामा अग्रपंक्तिमा , शिशिर ( सविताको भाइ) र जोया ( शिशिरकी श्रीमती ) साथसाथमा विचमा हिँड्छन् । हामी दुई जना सुस्त सुस्त सधैं अन्त्यमा हिँड्छौ ।
सिनुवामा फेरि सबैजना भेट हुन्छ । केही फोटो आदि खिचेर फेरि सबैजना ब्याम्बु भन्ने स्थानको लागि प्रस्थान गर्छौं।

अन्नपूर्ण ट्रेकमा निकै भिड हुने रहेछ । मान्छेहरुको जाने आउने क्रम निरन्तर चलिरहेको देख्न सकिन्छ । विभिन्न उमेर समूहका,  विभिन्न देशका यात्रीहरु त्यो बाटोमा भेट्न सकिन्छ । विदेशीहरु नमस्ते भन्दै अगाडि बढ्ने  गर्छन् । हामीहरु नमस्ते भन्दै उत्तर फर्काउँछौँ । यो दशैँ तिहारको मौसममा अन्नपूर्ण ट्रेक निकै व्यस्त हुने रहेछ । होटेलमा पहिले नै बुकिङ् नगरेमा रुम नपाइने रहेछ । ब्याम्बुमा हामीले ६ जना अट्ने एउटा ठूलो रुम फेला पार्यौँ । धेरै व्यस्तताको कारण धेरै जना किचेन डाइनिङ हलमा सुत्न पर्ने बाध्यता हुने रहेछ।

उमेर केवल संख्या ( Age is just a number)
सिनुवाबाट ब्याम्बु भन्ने स्थानसम्म पुग्न पनि लगभग तीन  घण्टा लाग्छ । मैले बाटोमा  भेटेको र सोधेकोमा ८ वर्षको बालकदेखि ६५ वर्षसम्मका व्यक्तिहरु ट्रेकिङको लागि हिँडेको देखियो। केही व्यक्तिहरु पुरै यात्राभरि लगभग साथसाथ हुँदा अनुहार चिनिने रहेछ । ५०-६० वर्षका उमेरका अन्कल अन्टी पनि हामी भन्दा राम्रोसँग हिँडेको देख्दा शारीरिक तन्दुरुस्ती निकै आवस्यक रहेको महसुस हुन्छ । हाम्रै समूहमा पनि शिव मामा हामी भन्दा उमेरले ८-१० वर्ष जेठो भएपनि यात्रामा सबैभन्दा अगाडी हुन्हुन्थ्यो। बिहान उठेर नियमित बुटवल हिलपार्कसम्मको  "मर्निङ वाक" गर्ने बानीले उहाँको शरीर मजबुत हुनुपर्छ । त्यसैले त भनिन्छ - Age is just a number.

ब्याम्बुको बसाइ

ब्याम्बुमा बसाइ सुखद नै हुन्छ । यात्राको छलफल पनि हुन्छ । नयाँ साथीहरु पनि चिनजान हुन्छ । एक जना दिल्ली बस्ने सि ए ( नाम:सागर) रहेछन् । एक जना शिक्षक , एक जना बिजनेसम्यान ( सुजन) रहेछन्। तीनै जना निकै मिल्ने साथी रहेछन् । त्यसैले होला कुरा काट्न नसकेर सुजन दोश्रोपटक अन्नपूर्ण ट्रेकमा आएका रहेछन् । सबैका खुटा दुखेकाले दुखाइ कम गर्ने gel प्रयोग गरेर खुट्टा माडेपछि हल्का आनन्द महसुस हुन्छ । त्यसैले त्यस्तो gel साथमा रहनु निकै महत्वपूर्ण हुन्छ ।

खर्चिलो ट्रेक ।

जति उचाइ बढ्दै गयो त्यति खाद्यसामाग्री  पुर्याउन कठिन हुने हुनाले खाना मह्नङो हुने भयो । एउटा अन्डाको रु ३५० , सादा खानाको रु ८०० आदि । तरकारीको नाममा आलु बाहेक अरु दुर्लभ नै थियो । खाद्यसामाग्री पुर्याउन भरियाहरुले  डोकोमा बोक्दै लगेको बाटोमा देख्न सकिन्थ्यो । त्यति धेरै सामान नाम्लोले बोकेर जाँदा त्यो तालु कति दुख्दो होला भन्ने लाग्छ । ती पोर्टरहरुको दैनिकी नै सामान बोक्ने र गन्तव्यमा पुर्याउने हो। बाटोले पोर्टरहरुलाई चिन्ने रहेछ ।  घोडा वा पोर्टरहरुको माध्यमबाट सामाग्रीहरु पुर्याउन पर्ने हुनाले खाना महङो हुनु स्वभाविक मान्नुपर्छ । त्यही पनि विदेशीहरुको बाहुल्यता बढी हुनाले अन्यत्रका दुर्गम ट्रेक यात्रामा भन्दा खर्च बढी लाग्ने रहेछ । जसको चपेटामा हामी नेपालीहरु परेको भान सायद सबैलाई हुन्छ । एउटा विशेष कुरा के अनुभव हुन्छ भन्दा जति उकालो लाग्दै गयो पानी भने मज्जाले खान पाइने रहेछ । पानीको पैसा नलिने रहेछन् । फर्किएर पुनः सहरमा पैसा लाग्ने पानीको बोत्तल किन्नुपर्ने सम्झिँदा त्यो खाना महङो हो कि सहरमा पाइने पानीको बोत्तल ??

ब्याम्बुदेखि माछापुच्छ्रे बेस क्याम्प
(दोश्रो दिन)

बिहानै ७ बजे ब्रेकफास्ट गरेर ब्याम्बुबाट दोभानको लागि हामी रन्किन्छौँ । उचाइमा पुग्न पर्ने लेक लाग्न सक्ने  हुनाले Acetazolamide नामको औषधि खान सुरु गरिसकेका हुन्छौँ । माछापुच्छ्रे बेस क्याम्पको उचाइ ३७०० मिटर हुन्छ ।
ब्याम्बुदेखि दोभानसम्म पुग्न दुई घण्टा लाग्छ । बाटो पहिलोदिनको भन्दा अलि सहज हुन्छ । उकालो ओरालो समथर सबै किसिमको बाटो हुन्छ ।
दोभानबाट हिमालय भन्ने स्थानसम्म जान हामीलाई १.५ घण्टा लाग्छ । त्यो बाटो पनि उकालो नै हुन्छ । हिमालय देखि देउराली सम्म पुग्न उकालो नै हुन्छ । तर झिनु र सिनुवाको जस्तो कठिन उकालो भने हुँदैन । त्यसको लागि दुई घण्टा समय लाग्छ ।
बाटोमा झरना, खोलाहरु, अग्ला अग्ला पहाडहरु सबै देखिन्छन् । घना जङल पनि पर्छन् । रुख बिरुवाहरुको प्रकृति पनि फरक फरक हुँदै जान्छ । वनस्पती शास्त्र को विद्यार्थीलाई यो ट्रेक त एउटा पाठ्शाला नै हो । तर त्यो यात्राभरी कुनै जंगली जीव जन्तु भने देख्दिन । कतै मनुष्यबाट भयवित त होइनन् !! जे होस् उज्यालोमा यात्रा गर्दा सुरक्षित महसुस हुने रहेछ । हरेक दुई तीन घण्टामा बासस्थान , बाटोमा हिँड्दा  पर्यटकहरुको ओइरो, बाटो पनि फराकिलो र मानव निर्मित हुनाले तुलनात्मक रुपमा सहज मान्नुपर्छ ।

हिमालय भन्ने स्थानमा निकै राम्रा होटेल रहेको अनुभूति हुन्छ । त्यहाँ धेरै समय रोकिने सुविधा थिएन । किनभने देउराली भन्ने स्थान कुनै पनि  होटेलमा रुम खाली नहुनाले हामी माछापुच्छ्रे बेस क्याम्प पुग्नैपर्ने बाध्यता हुन्छ । हिमालयबाट देउराली पुग्न हामीलाई दुई घण्टा लाग्छ । जहाँ हामीले खाना खान्छौँ । दिउँसोको ३ बजेको हुन्छ । तर आकाश पुरै तुवाँलोले ढाकिसक्छ । पानी पर्ला जस्तो गर्छ । तर सायद बादल त्यो दिन रुन सक्दैन ।
देउरालीबाट माछापुच्छ्रे बेसक्याम्प सम्म पुग्न पाँचवटा पहाड छिचोल्न पर्ने रहेछ । बाटो उस्तै उकालो र केही समथर हुन्छ । त्यहाँ भने हिँड्दा हिँड्दा पट्यार लाग्छ । अब आउँछ अब आउँछ भन्दा भन्दै बेलुका ५:४५ बजे बल्ल पुगिन्छ । हिँड्दा हिँड्दै टाढाबाट भएपनि घरहरु देखेपछि उर्जा प्रवाह हुन्छ । दुई घण्टाको बाटो भनेपनि उकालो हुनाले हामीलाई करिब तीन घण्टा नै लाग्छ । हामी त्यो स्थानमा पुग्दा समुद्री सतहबाट ३७०० मिटरको उचाइमा हुन्छौं । 
हामीभन्दा अगाडि पुगिसकेका साथीहरुले होटेल बुकिङ गरेकोले सहज हुन्छ ।
बिहान ३ बजेपछिको दौडाइ ।
( तेस्रो दिन)

माछापुच्छ्रे बेस क्याम्पबाट अन्नपूर्ण बेस क्याम्पसम्मको बाटो घाँसे  मैदानको बाटो हो भनेर भन्ने गर्थे । बिहानै ३ बजे उठेर नित्य कर्म गर्ने प्रयास गरेर अँध्यारोमा ३:५० मा रमाना हुन्छौं । चकमन्न अँध्यारोमा वरिपरि केही देखिन्न । बाटोमा मोबाइलको लाइट बाल्दै हिँडेको हिँडै गर्छौँ। सयौंको संख्यामा लामबद्द लाइट बालेर हिँडेको देख्न सकिन्छ । कसैले गीत बजाउँदै हिँडेका छन् । कोही दौडिरहेको प्रतीत हुन्छ । कोही लमक लमक गर्दै एक अर्कालाई उछिन्दै हिँड्छन्। सबैजनाको गन्तव्य अन्नपूर्ण बेस क्याम्प र उद्देस्य अन्नपूर्णको चुचुरोमा सूर्यका किरणले चुम्बन गरेको मनोरम  दृश्य हेर्ने इच्छा हुन्छ । त्यो दृश्य साँच्चै नै गजबको हुने रहेछन् ।  हामीले टर्च लाइट नलगेकोमा पछुतो हुन्छ । टोपी र पन्जा पनि बिर्सिएको हुनाले हात चिसोले गर्दा ठिहिराउँछन् । हातका औंला झर्लान् जस्तो गर्छन् । टोपी नलगाउँदा सिरेटोले टाउको हान्ने सम्भावना थियो । सविताको सललाई टाउकोमा बेरेर हिंड्न तयारी गर्दै थिएँ । ब्याम्बुमा र माछापुच्छ्रे बेस क्याम्पमा एउटै होटेलमा बस्न पुगेको अर्को समूहको दिल्लीबाट आएका सागरले ( चार्टर एकाउन्टेन्ट) आफूसँग रहेको एउटा टोपी मलाई दिनुहुन्छ । त्यसले निकै न्यानो गराउँछ । र मेरो यात्रा सहज बनाउँछ । जसको लागि धन्यवाद भनेर भन्दा सागरले भन्नुहुन्छ " मलाई double protection भन्दा कसैलाई single protection भएपनि राम्रो हुन्छ ! " मसँग धन्यवाद बाहेकको उत्तर हुँदैन । हिमालको नजिक जान लाइट, टोपी र पन्जा अनिवार्य रहेछन् भनेर नमेटिने ज्ञान प्राप्त हुन्छ ।

आलौकिक अन्नपूर्ण र माछापुच्छ्रे ।

हामी ६:०० बजे सुर्योदय हुने समयमा पुग्छौँ । दृश्य निकै मनमोहक देखिन्छ । निकै गज्जब देखिन्छ। उज्यालो आकाशमा तीनतिरबाट घेरिएको हिमालको फेँदमा करिब ४२०० मिटर उचाइमा समय व्यतित गर्न पाउनु सौभाग्य हो । अन्नपूर्ण,  मार्दी र माछापुच्छ्रेले घेरेको त्यो घासे मैदानमा जाडो याममा हिउँले ढाक्ने गर्छ । यो समयमा( दशैँतिहार) भने हिमाल आफैं  हिउँले भरिपूर्ण थिएन । केही क्षण बसेर नियाल्छु । सबैको हातमा क्यामेरा छन् । मोबाइल छन् । फोटो खिच्न व्यस्त छन्। हेर्दै रमाइरहेका छन् । झिनुदेखि चढ्दै आएको यात्राको सबै थकान पलभरको लागि बिर्सिन्छ । त्यहाँको अनुपम प्राकृतिक दृश्य मनमोहक हो वा कठिन यात्रापस्चात् देखिने दृश्य मनमोहक हो ? सायद कठिन यात्रापछिको सुखद अनुभुतीले प्राकृतिक सुन्दरतालाई अझै बेजोड बनाइदिन्छ । त्यस्ता दृस्य हेर्दा मस्तिष्कमा डोपामिनको मात्रा पक्कै बढ्छ होला । त्यसैले त खुसीको सन्चार हुन्छ।

यी संसार  देख्न सक्ने नयनहरु मलाई एकाएक अद्भुत लाग्छन् । ईश्वरप्रति त्यस्ता दिव्य नयनका लागि कृतज्ञ हुन्छु । जति क्यामेराले फोटो खिचेपनि आफ्नै आँखाले जति त्यो दृश्य कैद गर्न सक्दैनन् । ती अद्भुत नयनहरु नभए क्यामेराका फोटा पनि अर्थहीन हुन्छन् ।  त्यहाँ ध्यान गरेर त्यो आभामण्डलको उर्जा महसुस गर्ने इच्छा हुन्छ । तर त्यहाँ अचम्मको कोलाहल हुन्छ । सयौं मानिसहरुको भिड हुन्छ । फोटो खिच्ने प्रतिस्पर्धा नै चलेको जस्तो देखिन्छ । सबैका फोटो उत्कृष्ट नै हुन्छन् । त्यो प्राकृतिक सुन्दरताको क्यानभासमा जो कोहि पनि राम्रा देखिन्छन् ।  ती सबै फोटोहरु केही समयमा फेसबुकको भित्तामा अपलोड हुनेछन् । कसैले कुनै प्रतिस्पर्धामा पठाउन पनि सक्नेछन् । 
फेसबुकको स्टोरीमा देखिनेछन्। धेरै साथीहरु दृश्य हेरेर लोभिनेछन्। पर्यटन प्रवर्द्धन हुने पक्का नै छ । अन्नपूर्ण बेस क्याम्पमा लाखौं विचारहरु प्रवाहित हुन्छन् । कतै शान्त हिमालको शान्ती हामी मनुष्यले भङ्ग त गरेका छैनौँ ! त्यहाँ मानिस केवल फोटोको लागि जाने हो वा आलौकिक स्थानको आभा महसुस गर्न जाने हुन् । त्यो व्यक्ति विशेष रहस्य हुन् । पहिले पहिले सुनाउने देखाउने ठाउँ सिमित थिए । अचेल अनलाइनको दुनियाँमा देखाउने platform
कयौं छन् । दु:ख पाएर गरिने ट्रेकिङ आत्मसन्तुष्टिको लागि हो वा अहमसन्तुष्टिको लागि हो !! त्यही बाटो भरियाहरु जिविकोपार्जन गर्न हिँड्न पर्छ भने हामी सहरबजारको दैनिकीबाट एकाध पटक मनमा शान्ति खोज्दै जाने त होला ! विशाल हिमालको उपस्थितिले नै मनमा उर्जा प्रवाह गर्छ । सदगुरुले भन्छन् " यदि तिमी भित्र जीवन छ भने अप्ठेरो बाटो तय गर्छौ , यदि तिमी भित्र वास्तविक जीवन छैन भने केवल सुखसयल खोज्छौ । " त्यसैले पनि हिमालतिरको यात्रा आफू भित्रको यात्रा बन्न सक्छ । 

अन्नपूर्ण बेसक्याम्पबाट फर्किँदा

मनभरी सङालेर पनि नअट्ने अनुपम सुन्दरता उतै छोड्न पर्ने हुन्छ । फर्किँदा केवल यादहरुमात्रै लिएर हामी फर्किन्छौँ । पुनः उही बाटो फर्किनुपर्दा कता हो कता नरमाइलो लाग्छ। फेरि उकालो र ओरालोको शृङ्खला सुरु हुन्छ। १०:३० बजेतिर माछापुच्छ्रे बेस क्याम्पमा खाजा खाएर हामी ६ जना ओरालो लाग्छौँ ।  बाटो पुरै ओरालो हुनाले केही सहज महसुस हुन्छ । तर सविताको घुँडामा स्प्रेन भएको कारणले हिँडाइ सुस्त हुन्छ । दायाँ र बायाँ खुट्टा बराबर प्रयोग गर्न नमिल्ने हुन्छ ।  हाम्रा अरु चार जना साथीहरु धेरै अगाडि नै पुगिसकेका हुन्छन् । त्यसपछि कुनै स्टेशनमा कसैसँग भेट हुँदैन । देउराली भन्ने स्थान पुग्न हामीलाई दुई घन्टा लाग्छ।

सुस्त हिँडाइमा अझै सुस्तपन ।

देउरालीबाट फेरि ओरालो झर्दै हिमालय भन्ने ठाउँ पुग्छौं । त्यहाँ पुग्दा २:३० बजेको हुन्छ । खाना खाएर तहाँबाट ३ बजे निस्किन्छौँ । तर एकाएक पानी पर्छ । बिहान हिँड्न ब्याम्बुसम्म पुगिन्छ कि भन्ने आश थियो । तर हामी दुई जना दोभानभन्दा तल झर्न सकिन्न भन्ने एकिन हुन्छ । प्लास्टिकलाई ओढेर हामी सुस्त सुस्त तल झर्छौँ । पानी परेकोले बाटोमा चिप्लिन सक्ने सम्भावना प्रबल थियो । त्यो प्लास्टिकलाई रेनकोटजस्तो बनाउन बिचमा काट्नुपर्ने रहेछ । बाटोमा हिँड्ने एक जना पर्यटकसँग एउटा ब्लेड मागेर कामचलाउ रेन्कोट बनाएर अगाडी बढ्छौँ । प्रकृतिमा कसैको नियन्त्रण हुँदैन । त्यसैले ट्रेक जाँदा पानी पर्ने सम्भावनालाई नकार्न मिल्दैन ।
बल्लतल्ल दोभान पुग्छौँ । करिब ५:३० बजेतिर हामी उपल्लो दोभान पुग्छौँ । 

घुर्ने साथी मस्त ,हामी सबै अस्तव्यस्त ।

रुम सबै बुकिङ भइसकेको रहेछ । हिमालयमा खाना खाने बेलामा फोन गर्दा रुम सबै सकिसकेको र बासले छाएको घरमात्रै खाली रहेको भनेर भनेका थिए । त्यो कुरा मैले दोभान पुगेपछि बल्ल महसुस गर्न पाएँ । बाँसको घरमा त १५-२० जना एकै ठाउँ सुताउने रहेछ । अलि धेरै अनुनय विनय गरेपछि एउटा बेड खाली रहेको र त्यो रुम अरु ४ जना सँग बस्नुपर्ने कुरा होटेलको साहुजीले भन्छन् । बाध्यता थियो । स्वीकार गर्नै पर्यो । त्यही होटेलको डाइनिङ हलमा पहिलो दिन ब्याम्बुमा बस्दा परिचय भएको तीन जना मध्यमा दुई जना- सुजन र विजयसँग भेट हुन्छ । दुवैजना निकै मिल्ने साथी रहेछन् । मामा भान्जाको नातो लगाएका । विजयलाई पखाला लागेको कारणले रोकिएका रहेछन् । नत्र त घोडाजस्तै दौडिने विजयलाई भेटाउन असम्भव नै हो । त्यहाँ केही बातचित गरेर रारा चाउचाउको सुप खान्छौँ । ज्यान अलि तातेजस्तो हुन्छ ।


घुर्नु एउटा समस्या हो । त्यसले अरुको निद्रा बिगार्छ भन्ने कुरा सर्वविदित नै हो । सायद १० जनामा ३ जना मान्छे घुर्छन् नै । घुर्नुमा व्यक्तिको दोष केही हुन्न । त्यसैले रिसाउन पनि मिल्दैन । रुममा सुत्ने एक जना कोरियन र ३ जना बङाली थिए । ती  कोरियन पर्यटक निकै जोडले घुर्ने रहेछन् । निद्रा कुम्भकर्णको जस्तो भान हुन्थ्यो । जसको कारणले पुरै रात निद्रा बिथोलिन्छ । एक समय त नाक थुन्दिम् जस्तो भएको थियो । तर मानवीय र पर्यटकीय मर्यादाले केही गर्न सकिने अवस्था थिएन ।  बिहान ६ कहिले बज्छ भनेर कुर्नु सिवाय अरु विकल्प हामीसँग थिएन । जुन व्यक्तिलाई जस्तो सुकै परिस्थितिमा पनि निद्रा लाग्छ, त्यो व्यक्ति निकै भाग्यमानी हो । भविष्यमा ट्रेक जान पर्दा कानमा राख्न मिल्ने ear phone भएपनि लैजान पर्छ भन्ने अनुभव हुन्छ ।

दोभानदेखि झिनुसम्म ।
( चौँथो दिन)

बिहानको खाजा खाएर निस्किँदा ढिला हुन्छ । हामी बिहान ७:४५ मा उपल्लो दोभानबाट निस्किन्छौँ । तल्लो दोभान १५ मिनेटमा नै पुगिन्छ । बिहानी जोश र ओरालोले गर्दा हुन सक्छ । त्यसपछि ब्याम्बुसम्म पुग्दा २.५ घन्टा लाग्छ । त्यहाँ पुगेर पहिलो दिन बस्दा छोडेका सामानहरु लिएर सिनुवाको लागि रमाना हुन्छौँ । अहिलेसम्मको बाटो सहज नै हुन्छ । सिनुवा पुग्ने बाटोमा पुरै नाक ठाडो उकालो हुन्छ । माथिल्लो सिनुवा पुग्दा १ बज्छ। उपल्लो सिनुवाबाट तल्लो सिनुवा पुग्दा १:५० बज्छ । त्यसपछि छोम्रोङ पुग्दा ४:१० बज्छ। छोम्रोङको उकालो चढ्ने बेलामा एकै क्षण विश्राम गरिरहेका हुन्छौं । एक जना ताइवानिज नर्स आएर केही सहयोग चाहिन्छ भनेर भन्छिन् । उनले खुट्टा खोच्याएर हिँडेको देखेकी रहेछिन् । मैले दुखाइ कम गर्ने स्प्रेको आश गर्छु । उदार हृदय नै मान्नुपर्छ उनले आफ्नो gel पूरै  दिन्छिन् । त्यो gel लगाइसकेपछि हिँडाइ धेरै सहज हुन्छ । छोम्रोङबाट झिनुसम्म १ घन्टामा झरिन्छ भनेर हिँडेका हुन्छौं । तर हामिलाई पूरा दुई घन्टा लाग्छ त्यो ओरालो झर्न । गाडी पाइने ठाउँ पुगेर ७ बजे पोखरा नै जाने निर्णय गर्छौँ र ९:३० मा पोखरा लेक साइडमा ओर्लिन्छौँ। हाम्रा अरु चार जना साथीहरु बुटवल पुग्नै पर्ने भएकोले रमाना भइसकेका हुन्छन् ।  म र मेरी सहयात्री सविता भने पोखरा नै बस्छौँ । 

नितान्त व्यक्तिगत विचार

अन्नपूर्णको काखमा चिसो हावामा घमाइलो मौसममा हराउन खुब मन लाग्छ । त्यो घाँसे मैदानमा केही समय सुतेर बिताउन मन लाग्छ । एक किसिमले भन्नुपर्दा दैनिक जीवनको हतारोपनबाट टाढा बस्ने उद्देश्यले गएपनि त्यहाँ पनि वातावरणमा हतारपनको गन्ध हुन्छ । कसैलाई फोटो खिच्ने हतारो , कसैलाई तीन दिनमै अन्नपूर्ण ट्रेक सकेको भनेर गफको विषय बनाउने हतार आदि आदि । जे होस् कसैमा पनि रफ्तारको कमी भने देखिन्न । पहिले घुम्न जाँदा पैसा नपुगेर हतार हुन्थ्यो अहिले घुम्न जाँदा समय र विदा नपुगेर हतार हुन्छ । कसैलाई पारिवारिक कार्यजिम्मेवारीले हतार हुन्छ । र यो सबै नेपालीलाई मात्रै हुने हो जस्तो लाग्छ । हामीले पनि सायद ४ दिनमा नेपाली हुनुको परिचय दियौँ । पर्यटन प्रवर्द्धन भनेर सरकारले केही रकम र एक हप्ता विदा दिएपनि पोहोर सालका फोटा टाँस्न छोडिन्न । हामी सबै हतारको बोझले थिचिएका छौँ । पारिवारिक बोझले थिचिएका छौँ ।

सम्झनामा .......

यसरी एउटा यात्रा घुमिफुरी पूरा हुन्छ । यात्रा सँगै सुरु गरेका साथीहरु, बाटोमा सद्भाव जनाउने पर्यटकहरु, ताइवानिज नर्स, बेला बेला उकालो चढ्न तागत दिने स्निकर, र हरेक पाइला साथ दिने गोल्ड्स्टार जुत्ताको विशेष सम्झना रहनेछ । जुत्ता भनेको गोल्डस्टार नै हो  भन्ने कुरा यस यात्राले अनुभव हुन्छ। आरामदायी तरिकाले यात्रा कटेकोले गोल्ड्स्टार कम्पनी अन्तरास्ट्रिय ब्रान्ड बनोस् भन्ने मेरो सदिच्छा ।  मेरी सहयात्री तथा जीवन सङिनीप्रति विशेष माया । पुनः अर्को पटक यस्तै कुनै यात्रा सकुशल पूरा गर्न पाइयोस् भन्ने भगवानसँग प्रार्थना गर्छु  र यस यात्राको लागि कृतज्ञता व्यक्त गर्न चाहन्छु । आखिर प्रारम्भ नै अन्त्य रहेछ ।